Κατηγορία: Φίλος

και τώρα πάω στην εκκλησιά, μπροστά στο εικονοστάσι,
βλέπω Χριστό και Παναγιά κι απορώ και λέγω,
γιατί τον πήρες Κύριε και τώρα τι θα κάνω;
και εσύ γλυκιά μου Δέσποινα, τον πόνο πως να αντέξω;

κι απάντηση δεν έλαβα …
και γύρισα στο σπίτι …
μεσ‘ το δωμάτιο κλείστηκα, την προσευχή μου κάνω
ξυπνώ κοιμούμαι και ξυπνώ,
κοντεύω να αποκάμω.
μα ε ξάφνου συλλογίζομαι, σκιρτούν τα σωθικά μου.
όπου ο ‘δικός μου’ κίνησε, ταξίδι ελευθερίας,
εγώ θα κλαίγω που έλειψε, το σώμα από κοντά μου;
Τώρα Θεέ μου που μπορώ, ότι του λέω να ακούει;
τώρα που εξ αιτίας του, μαζί σου εγώ μιλάω;
Τώρα που εγώ για χάρη του, θα κάνω ελεημοσύνες;
Ωσάν δωράκια ανεκτίμητα, για την καλή Ψυχή του;
Λοιπόν, τώρα ο άνθρωπός μου, είναι πολύ κοντά μου.
Είναι μεσ‘ την καρδιά μου.

Δια την Αθανασία, Ιωάννης ό Φίλος .14